Şartlar

"Korkunun Ecele Faydası" başlıklı yazıyı yazdığımdan beri yazı yazmıyorum,daha doğrusu yazamıyorum...O yazıda bahsettiğim,an'ı yaşadığımdan beri yazacak kadar sıkıntılı hissetmiyorum kendimi.Bunu sıkıntı ederek yazıyorum bu gece...
Sanırım 2008 senesiydi...O yıllarda bi arkadaşımla "Rap" işleri kovalıyorduk...Söz yazıp kaydediyorduk..O yıllarda Gavurun kızı ile olan birlikteliğim başladığı için bugünlerde yaşadığım huzur'a yakın bir his yaşıyordum.O zamana kadar her hafta en az 1 şarkı çıkartan ben,o günlerde 4 haftada 1 şarkı çıkartamıyordum...Yazamıyordum.Yazmam için ufak belli başlı sıkıntılarımın olması gerekiyordu.O zamanlar başlayan bu  durgunluk süreci bitme noktasına kadar götürdü beni.Taa ki gaurun kızı beni terkettiği zamana kadar...Gavurun kızı beni terkettiğinde elim çözülmüş her gece iyi kötü birşeyler yazar olmuştum ama bu sefer de kaydetme imkanım yoktu.Stüdyo yoktu Kütahya'da...Öyle kağıtta kaldı pek çoğu.
Bu günlerde de,2008 zamanı kadar olmasada,içimde bi huzur hissi oluştuğu için blog'un yüzüne bakmaz oldum...Tabi vizeler filan da vardı :)
2-3 hafta oldu sanırım korktuğum tablo ile yüzleşeli ve önceki yazımda da bahsettiğim gibi aslında ihtiyacım olan şey buymuş...Bitti sanki herşey moruk.Bitti derken iyi anlamda...Önceden yazdıkça rahatlıyordum,artık rahat olduğum için yazmaya ihtiyacım kalmadığını hissettim.En azından gavurun kızı hakkında...E aşk acısı,ayrılık acısı anlatmıycaksam ben ne yazıcam ki başka...İnsanlar onları seviyordu."Bahar geldi,herşeye pozitif bakın,çıkın dışarı kelebek kovalayın..." gibisinden şeyler yazsam "la bi siktir git" diycekler biliyorum :)

Acı da mutluluk gibi paylaştıkça çoğalır.Biz azaldığını düşünürüz ama bence öyle değil.

Her adını andığında için burulur,eski günleri anlattığında canın sıkılır.Yanında insanlar olduğu için çok kötü hissetmeyebilirsin o an kendini ama elbet yalnız kalacaksın.Ve o günleri bu kadar düşündükten sonra ilk yalnızlığında krizler gelicek yine...Bana migren gibi geliyordu o krizler.Göğsüne biri oturuyo sanki.Derin nefes alma ihtiyacı hissediyorsun.Bir yandan beyninin odacıkların da anılar depreşiyor...Eski güzel günlere gidiyorsun,ardından içinde bulunduğun durum tekrar dürtüyor seni...Çıldıracak gibisin."Nasıl olur yaaa"
gibisinden serzenişlerde bulunuyosun.Zaman geçiyor ama kabullenemiyorsun biliyorum.Zordur canım kardeşim ama yaşamalısın.Çünkü başka türlü akıllanmıycaksın.Akıllanacaksın ki mükemmele daha da yaklaşıcaksın...

Dediğim gibi ani bir huzura kavuşma yaşadığım için bu duruma da alışmam biraz zaman alabilir :) neredeyse 2 yıldır kapkaranlıktı çünkü benim için heryer...